Mama!

Iedereen heeft zo zijn goede kantjes en zijn slechte kantjes. Daarnaast zijn er ook van die dingen waar ge gewoon rotslecht in zijt, een complete ramp om het nog properkes te omschrijven... Bij mij is dat: het huishouden. Pas op, ik kan geweldig goed grondig opruimen, zorgen dat alles hier in huis een plekske heeft, de hele kelder uitmesten,... Maar "gewoon" kuisen, blèh... Het is ook zo zinloos. Dweil ik, dan is het de dag erna toch weer vuil. En als het vuil is, ziet ge dat eigenlijk (bijna) niet. Dus stel ik dat lekker uit. Stofzuigen is ook ok. En eigenlijk, als ge eens een paar dagen niet stofzuigt... Die paar (hm) kruimels onder tafel, daar gaat hier ook niemand van doodvallen, toch? Stof op de kasten is ook best gezellig, en spinnenwebben kunnen gewéldig mooi zijn! Ik heb een heel fascinerend stofnetwebding in de badkamer, maar da's voer voor een volgende blogpost...

Ramen, nog zoiets! Toen ik nog hoogzwanger was, zorgde de nestdrang ervoor dat die eens een grondige poetsbeurt kregen. Sindsdien heb ik ze met geen vinger meer aangeraakt. De jongens daarentegen... wel!
Wie regelmatig voorbij ons huis rijdt, heeft zeker al eens een paar ventjes op de vensterbank zien staan. Geen paniek, onder die vensterbank staat een zetel. Die zetel is ook nog eens uittrekbaar tot een ligvlak van tweepersoonsbedformaat; dus als onze jongens van de vensterbank springen, komen ze veilig terecht. Ze weten dat, en dus mogen die sprongen ook best spectaculair zijn.
Diezelfde jongens eten regelmatig eens iets met hun handen én zijn fervente neuspeuteraars, dus jullie willen niet weten wat hier allemaal aan de ramen plakt! Het is eigenlijk écht dringend tijd dat ik ze nog eens kuis, maar ik stel het altijd maar uit... Want een maandje geleden kreeg Tijn plaklettertjes voor zijn verjaardag. Toen Kobe fier kwam vertellen dat hij een verrassing voor mij op het raam geplakt had, werd ik eerst kwaad. Op de vorige lading plakkertjes-op-het-raam had ik namelijk nogal zitten vloeken om ze eraf te krijgen, en mijn ramen wáren nu eindelijk eens proper, aaaaah!!!

Tot ik zag wát er op het raam stond natuurlijk...

Smelt!

Ik heb hem platgeknuffeld en gezegd dat dat daar héél lang mocht blijven hangen!
Tijn heeft al een poging gedaan om ze er af te krabben, maar de lijm blijft natuurlijk. Mama, daar geraken ze niet zo gemakkelijk vanaf, haha!

Ik ga er rond kuisen denk ik. Of ik gebruik het nog een tijdje als excuus om er toch maar niet aan te moeten beginnen... Kijk gerust eens wat langer als ge nog eens voorbij ons huis rijdt, zoek de "AMAM" boven de hoofdjes van mijn vensterbankspringers, en laat het mij vooral weten als mijn ramen er schandalig vuil uitzien langs buiten. Want ik zie dit van binnenuit en ben daar best tevreden mee! ;)